თაკო ყურშავიშვილი

ყველა დაბერდება,მაგრამ ის არა... სამუდამო ახალგაზრდობა შეჰფიცა მის მშვენიერ სახეს და დარჩა ისეთად, როგორიც იყო ბოლო დღეს როცა მისი ხორციელად ხილვა შეიძლებოდა..

ის არ იზრდება, მაგრამ იზრდება ზომა სიყვარულის მის მიმართ და ადამიანთა რიცხვი, რომლებიც ამ სიყვარულს ატარებენ.
თაკო, ბევრისთვის მხოლოდ ოთხი ბგერა, ჩვენთვის კი ამ ოთხ ბგერაში ჩატეული უამრავი მშვენიერი მოგონება. მუდამ მომღიმარი გოგონა, დინჯი,მშვიდი, ამავდროულად კი ლაღი და მხიარული,სხვანაირად ლამაზი და სხვანაირად ნიჭიერი,იმ თვალების მფლობელი, რომლიდანაც საოცარი უბრალოება იღვრება, ამ უბრალოების წყალობით კი შეუფასებელი ხდება.

შეუძლებელია ვისაუბრო მასზე წარსულში. მე ხომ გარდაცვალების შემდეგ გავიცანი. თუმცა მისდამი კარგი დამოკიდებულება ჩემთან არავის მოუტანია, ეს მან მომიტანა საკუთარი სიუჟეტით, როდესაც ,,ინკოგნიტოს“ გვერდს ვათვალიერებდი და ვფიქრობდი იყო თუ არა ჩემი ადგილი აქ? გაგიკვირდებათ და ზუსტად მან მომცა სტიმული მაშინ, როდესაც ის აღარ იყო და არც მე ვიყავი ამ ყველაფრის ნაწილი.




თაკო მყარად ჩაიწერა ისტორიაში , რადგან მან თავისი ნიჭისა და შრომის დამსახურებით საოცარი არქივი დაგვიტოვა.

სწორედ ამიტომ, სტუდია "ინკოგნიტოს" დამფუძვნებელმა და ხელმძღვანელმა მანანა გაბრიჭიძემ იზრუნა იმაზე, რომ 17 თებერვალი ყოფილიყო თაკო ყურშავიშვილის სახელობის ჟურნალისტთა დღე, რადგან ჯერ კიდევ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც მას გულით დაატარებენ, მის შექმნილ კადრებს კი ხალხს აჩვენებენ და მაინც, თუ კი მისი მომგონებელი აღარავინ იქნება, თაკოს სახელზე აშენებულ ეკლესიის კედელთან მუდამ დაინთება სანთელი და გაისმება ლოცვის ხმა.